YALANLAMA

Şiddetli bir fırtına kopsa yakınlarında
Esen yeldir derler sana, aldırma.
Bahçen, bağın, evin, yurdun yansada
Candan yeğ mi bırak suyu derler, saldırma.

Çalış, üret, yüksel bakalım var mı artık dost sana
Bilirsin entel olur yaftan, susarsın en dallama!
Bırak büzme ağızları, torba değil neyl’olsa
Tebessümün açtığı yanakları, kinle gerilir aslında!

Nefret pek aşikardır, masumken suratlarında
Ardında gezerler, düşen hataların kapmak amacıyla
Bir de sen düşmeyegörsen, işitirsin er zamanda
Dost, kusurlarından taht yapmış kibirle oturmakta..

Akıl ne eylerse, kalptende o geçmez amma,
Sen iyilik düşünsen, dost minnet bulur sanma
Garez taşımaktan gülümseyen derilerin altında
İnanmazlar, umursuyormuş gibi gözükselerde sana

Acısını çektikleri hep, düşürdükleridir ayağa
O yüzdendir inanmayışları aşka, sevgiye, dostluğa
Dilleri başka kelam söyler, bakışları bir başka
Hayata küfredenlere söverek biter bu yalanlama!

NAİM KAYA